رتبه بندی و تحلیل درجه توسعه یافتگی استان های کشور

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 استادیار گروه جغرافیای دانشگاه کوثر ,بجنورد، ایران

2 دانشجوی دکتری جغرافیای طبیعی گرایش اقلیم شهری, دانشگاه حکیم سبزواری ایران

3 دانشجوی کارشناسی ارشد اقتصاد دانشگاه فردوسی مشهد

چکیده

مقدمه:  توزیع نامتوازن امکانات و فعالیت­ها و همچنین وجود نابرابری­ها در بین استان­ها و درون هر استان همیشه مورد توجه سازمان­ها و نهادهای اجتماعی و اقتصادی کشور بوده است. تعیین و اندازه گیری سطح توسعه­یافتگی می­تواند موقعیت­ها و کاستی­های موجود را شناسایی کند و از طرف دیگر به مدیران و برنامه­ریزان در برنامه­ریزی برای آینده و انتخاب بهترین راه­حل­ها کمک کند.
هدف:  رتبه­بندی و شناخت استان­های محروم در شاخص­های اقتصادی، اجتماعی و زیربنایی و تعیین درجه محرومیت در استان­های کشور هدف ما در این مطالعه می­باشد.
روش شناسی:  در این پژوهش که از نوع توصیفی-تحلیلی می­باشد به منظور تعیین و رتبه­بندی استان­ها سه مرحله کار انجام شده است. ابتدا از طریق خبرگان اقدام به انتخاب و تعیین وزن شاخص­ها صورت گرفته و در مرحله بعد با استفاده از روش آنتروپی شانون درجه اهمیت شاخص­ها به دست آمده است. پس از تعیین درجه اهمیت در مدل تاپسیس رتبه­بندی شاخص­ها و به تبع آن رتبه­بندی محرومیت در استان­ها صورت گرفته است.
قلمرو جغرافیایی پژوهش:  محدوده پژوهش در این مطالعه تمام استان­های کشور می­باشد.
یافته­ها و بحث:  یافته­ها حاکی از آن است که استان تهران در شاخص­های زیربنایی و اقتصادی با فاصله از سایر استان­ها در رتبه اول قرار دارد. در حالی که در شاخص اجتماعی شاخص به سمت نرمال حرکت کرده و اکثر استان­ها حول میانگین کشور قرار دارند.
نتیجه­گیری:  نتایج  این مطالعه نشان می­دهد که استان تهران برخوردارترین استان می­باشد. و پراکندگی استان­های محروم بیشتر در نوار مرزی شرق و غرب کشور و استان­های برخوردار در نواحی مرکزی کشور قرار دارند.  

کلیدواژه‌ها

موضوعات